هر ورزشکار اعجوبه ای که قربانی خواسته های والدین مستبد و مربیان خودخواه شود به هزاران دلیل هرگز اجازه نمی یابد تا واقعا به فرد موثری تبدیل شود و از فعالیت ورزشی لذت ببرد.

زمانی که بیش از حد برای یک استعداد ارزش قایل می شوید. انتظار می رود ورزشکار به ستاره ورزشی و فرد برجسته ای مبدل شود و اگر نتایج خلاف این باشد، همگی از ضایعه اسفباری رنج می برند که جبران آن مشکل است.

مورد دوم اهمیت دادن بیش از حد به استعداد جسمانی و دست کم گرفتن قدرت روحی و عاطفی است. برای دستیابی به مراحل بالاتر، مهارت های روانی، قدرت عاطفی و ویژگی های غیرملموس را نباید دور از انتظار داشت. 

مورد سوم استفاده نادرست از استعداد فرد می باشد. شروع زود هنگام تمرینات، اجبار فرد به کارهای بسیار دشوار و تمرین و فعالیت بیش از حد، سلامت و دوران ورزشی ورزشکار با استعداد را تباه می سازد.

مورد چهارم : تاکید بیش از حد بر استعدادهای ورزشی است. ورزشکاران تک بعدی که بعد از زمان بازی و مسابقه نمی توانند با دنیای خارج ارتباط برقرار کنند. استعداد ورزشی فقط یک جنبه از شخصیت کلی فرد به شمار می رود. والدین، مربیان و معلمان ورزشی در رشد سایر علایق ورزشکار با استعداد سهیم هستند.

هر چهار مورد فوق را به راحتی در خانواده های ایرانی می توان مشاهده کرد. آمال و آرزوهای ناکام والدین و مربیان به روشی غیرکارشناسی به جای فراهم نمودن زمینه پیشرفت فرد، باعث عدم موفقیت و ضربات روحی روحی جبران ناپذیری خواهد شد. توهم اعجوبه بودن، سخت گیری بیش از حد، تک بودی بودن و سایر موارد به کرار از سوی والدین دیده می شود. 

قبل از هر کاری، انجام استعداد یابی همه جانبه بر اساس علم و اصول ضروری و الزامیست !

منبع : استعدادیابی در ورزش : جیم براون - دکتر مژگان سعیدی مسوول کمیته روانشناسی هیأت پزشکی ورزشی استان کرمانشاه